Trzeba, by osoby żyjące w małżeństwie zdały sobie sprawę z tego, że ich małżeństwo powstało wprawdzie na skutek ich decyzji, ale ta decyzja została podjęta w wyniku pewnego procesu, który zaczął się w nich bez udziału ich woli. Małżonkowie, którzy zastanawiają się nad tym, jak to się stało, że zainteresowali się sobą i zbliżyli się do siebie, przyznają, że to nie oni zapoczątkowali ten proces. On się „jakoś w nich wziął”. Na ogół analiza przeżyć kochających się małżeństw nie potrafi wyjaśnić, dlaczego właściwie te osoby się pokochały. Jest w tym jakaś tajemnica. Ta właśnie więź, która powstaje między małżonkami, mająca znamiona czegoś przedziwnego, zostaje przez moc sakramentu konsekrowana, wyłączona tylko z porządku doczesnego, oddana Bogu.
Karol Meissner OSB, Wiara i płeć, Poznań 2003, s. 94
God is always involved with all aspects of our lives. It's no different with the vocation to marriage. He influences the people we will come into contact with and how we come into contact.
But all too often, we human beings have a tendency toward self-destructive tendencies. In other words, we do stupid things. Unwise actions and decisions (or lack of making decisions at all) affect the vocation to marriage we are called to, just as these would affect any other important part of our lives. This happens because of selfishness. We want what we want. But what does God want? If He wants us married, then He wants to help make that happen, and wants it to happen sooner rather than later.
God does NOT have one set person for us to marry. Rather, He influences our coming into contact with potentially suitable partners. We must have our senses and our hearts open to who these potential future spouses are, and take the actions necessary to discovering which is the one that the mystery of love will work in our hearts. How God brings two specific people together is a mystery. But we are very much involved, and it is ultimately our decision.
It's a mystery how God is both an influence and also a spectator. He is very much involved in helping you find someone, but He awaits the decision of the two he has helped. Therefore, unfortunately, it does happen that, because of free will, two people that God helped do NOT come together in marriage.
God is not going to just send someone "despite" our efforts, but rather in "conjunction" with our efforts.
Anthony Buono, How God works in bringing people together, http://www.6stonejars.com/index.cfm/2008/2/26/How-God-Works-in-Bringing-People-Together
The other day I was reading G. Gordon Liddy's book of conservative nostalgia, When I Was a Kid, This Was a Free Country. He paints a sunset picture of former times when America was free, farmers could fill in swamps without violating wetland laws, and guns were just guns. People were independent and had character, and made their own economic decisions. The market ruled as it ought, and governmental intrusion was minimal.
The picture is accurate. I lived it. I wish it would come back, which it won't. It was a world certain to kill itself.
A real-estate developer buys 500 acres along the river from the self-reliant character-filled owner. He does this by offering sums of money that water the farmer's eyes.
First, 500 houses go up in a bedroom suburb called Brook Dale Manor. A year later, 500 more go up at Dale View Estates. . . . The river now looks ugly as the devil, but this is a wacko issue.
At Safeway corporate headquarters, way off God knows where, the new population shows up as a denser shade of green on a computer screen.
Soon the mall men in the big city hear of the county. A billion-dollar company has no difficulty in buying out a character-filled, self-reliant farmer who makes less than forty thousand dollars a year.
[M]ost of the stores in the country seat [are put] out of business. With them go the restaurants, which no longer have the walk-by traffic previously generated by the stores. With the restaurants goes the sense of community that flourishes in a town with eateries and stores and a town square. But this is granola philosophy, appealing only to meddlesome lefties.
The county's commerce is now controlled by distant behemoths to whom the place is the equivalent of a pin on a map.
People make more money, and buy houses in Manor Dale Mews, but have less control over their time, and so no longer build their own barns, wire their houses, and change their own clutch-plates. Prosperity is A Good Thing. Its effect is that the children of the hardy yeoman become dependent on others to change their oil, fix their furnaces, and repair their boats.
The new urban majority are frightened by guns. They don't hunt, knowing that food comes from Safeway and its newly-arrived competitor, Giant. They do not like independent countrymen, whom they refer to as rednecks, grits, and hillbillies. Hunting makes no sense to them anyway, since the migratory flocks are vanishing with the wetlands.
The children of the hardy rustics do not do as well in school as the offspring of the commuting infestation, and are slowly marginalized. Crime goes up as social bonds break down. Before, everyone pretty much knew everyone and what his car looked like. Strangers stood out. Teenagers raised hell, but there were limits. Now the anonymity of numbers sets in and, anyway, there's no community any longer.
And so the rural character-filled county becomes another squishy suburb of pallid yups who can't put air in their own tires. The rugged rural individualists become cogs in somebody else's wheel. Their children grow up as libidinous mall monkeys drugging themselves to escape boredom. The county itself is a hideous expanse of garish low-end development. People's lives are run from afar.
What it comes to is that the self-reliant yeoman's inalienable right to dispose of his property as he sees fit (which I do not dispute) will generally lead to a developer's possession of it. The inalienable right to reproduce will result in crowding, which leads to dependency, intrusive government, and loss of local control.
I'd like to live again in Mr. Liddy's world. Unfortunately it is self-eliminating. Freedom is in the long run inconsistent with freedom, because it is inevitable exercised in ways that engender control. As a species, we just can't keep our pants up. But it was nice for a while.
Fred Reed, The Suicide Of Marlboro Man, http://www.fredoneverything.net/Liddy.shtml
I grew up among English people, the oldest of whom were working and raising families . . . [in] the years just before World War I (or, as they always said, "The Great War"). They had a lot of social-conservative attitudes, and in that respect were at one with G. Gordon Liddy. In their young days, they would tell you, the beer was stronger, people looked out for each other, the country wasn't full of foreigners, kids knew better than to talk back to their elders, murderers were tried, convicted, and hanged, all within a month, and so on. And yet, these oldsters were all socialists. On matters of public policy, you couldn't give them enough government. Nationalization of the mines? State-provided old-age pensions? National disability insurance? Public housing? Free education? The National Health Service? Bring it on.
"Yeoman farmer" sounds very nice and Jeffersonian, until you think of Ethan Frome or the Joads. Liberty is a wonderful thing, but like every other good, it has a price, and the price for many people was too high. They traded in their liberty for some security, creating the America and the Britain we have today. Nobody twisted their arms about it. They accepted the trade gladly, willingly — indeed, many of them fought bravely, and some even died, so that the trade could be accomplished. The older, freer way of things was, as Fred puts it so succinctly, "self-eliminating."
We have reached the stage foreseen by Tocqueville, in which "the supreme power... covers the surface of society with a net-work of small complicated rules, minute and uniform... it does not tyrannize, but it compresses, enervates, extinguishes, and stupefies a people, till each nation is reduced to be nothing better than a flock of timid and industrious animals, of which the government is the shepherd." And aside from a few grumblers like Fred Reed and G. Gordon Liddy, we are fine with it.
What about the future, though? Ours is not the kind of society that can stand still. Will liberty go on diminishing, till biotechnology and neuroscience land us in the state-controlled infantile hedonism of Brave New World? . . . Or is there a road back to a rebirth of liberty? And if there is such a road, do we want to take it?
That last question is the tough one, of course. I am sure, at any rate, that there is a road back.
We can live, and live well, with a lot more liberty in our lives and a lot less government, if we want to. The issue that will define this new century is: Do we want to?
John Derbyshire, Liberty, http://www.nationalreview.com/derbyshire/derbyshire122102.asp
Nasza edukacja domowa właściwie odbywała się wszędzie, i można tak powiedzieć – mimochodem. Np. podczas jazdy samochodem, na dłuższej trasie urządzaliśmy konkursy, podczas których nasze dzieci, nie zdając sobie zupełnie z tego sprawy, przyswajały w zabawie duże porcje wiedzy szkolnej i „pozaszkolnej”. Często podróżowaliśmy po Polsce, zwiedzając ciekawe miejsca i ZAWSZE wynajmując indywidualnie przewodnika, który zupełnie inaczej mówił do dwójki dzieci, niż do szkolnej wycieczki. Robiliśmy podczas takich wypraw dużo zdjęć, które sami wywoływaliśmy, dyskutując i wspominając. Do klasy piątej szkoły podstawowej uczyłam dzieci wszystkiego sama. W szóstej klasie musiałam oddać mężowi matematykę i fizykę. Rozwijała się też swoista wymiana usług z innymi rodzinami, których dzieci też chodziły do szkoły, i też nie były tam niczego uczone. Moją specjalnością przez długie lata, do liceum włącznie, był język polski, historia, biologia i – oczywiście – nauczanie początkowe. Angielskiego uczył bardzo dobry lektor. Kiedy urodziło się nam w 1990 roku trzecie dziecko i okazało się być ciężkim dyslektykiem, jako zaprawiona w boju edukatorka domowa – po prostu „kontynuowałam proceder”. Różnica polegała wyłącznie na tym, że syn zapisany był do małej szkoły niepublicznej, z którą do pewnego momentu udawało mi się współpracować.
[D]obrowolne oddawanie swoich dzieci w ręce obcych, nieznanych i przypadkowych (nie mamy przecież najmniejszego wpływu na to, kogo „władze oświatowe” zatrudniają – jedynym kryterium są wymagane dokumenty...) ludzi, regularnie i na wiele godzin dziennie – uważam za coś nieprawdopodobnie dziwacznego. Mam znajomych wśród miłośników psów i koni (sama mam dwa piękne setery irlandzkie) i wiem, że żaden właściciel rasowego psa ani konia nie chciałby rozstawać się ze swoim podopiecznym tak wcześnie i w ten sposób. Obawiałby się, że inne osoby będą miały niekontrolowany, nieakceptowany i – być może – szkodliwy wpływ na jego cennego pupila. Wszystkie poradniki racjonalnego wychowywania seterów, dogów czy dalmatyńczyków zwracają uwagę na wielkie znaczenie wczesnej więzi emocjonalnej hodowcy i podopiecznego, kształtowanej w stałym kontakcie z jednym opiekunem oraz na nieodwracalne skutki zaniedbań i błędów w tej dziedzinie. Podkreślają konieczność regularnego przebywania właściciela ze swoim wychowankiem i organizowania dla niego sytuacji, w których – przez wspólną zabawę – można osiągnąć u pupila pożądane zachowania i umiejętności... Czy nie na tym właśnie polega, z grubsza rzecz ujmując, wychowanie? A przecież człowiek jest istotą o wiele bardziej cenną, skomplikowaną i – wrażliwą! Błędy i zaniedbania, popełnione we wczesnym dzieciństwie „owocują” szerokim wachlarzem przeróżnych trudności charakterologicznych i adaptacyjnych. Z mojego doświadczenia wynika, że większość tzw. nerwic szkolnych powstaje we wczesnym dzieciństwie, a rola przedszkola od 3. roku życia wydaje się tutaj niedoceniana i przemilczana. O żłobkach nie wspominając. Tymczasem coraz więcej osób dobrowolnie pozbywa się kontaktu fizycznego i emocjonalnego z własnymi dziećmi, posyłając je np. do przedszkola już w wieku 2,5-3 lat. Ludzie ci święcie wierzą, że „to dla dobra dziecka”, że „będzie miało lepszy start”. Pozbawiają się więc możliwości uczestniczenia w jego rozwoju, pozostawiając to obcym, nieznanym ludziom. Narażają je na silne, negatywne emocje, związane z ciężkim naruszeniem poczucia bezpieczeństwa oraz na przeżycia, o których na pewno nigdy się od tak małego dziecka nie dowiedzą, a które często „wloką się” za nim przez całe życie. Nie chcą, nie potrafią lub nie mogą być przewodnikami swoich dzieci w świecie, w odkrywaniu i interpretowaniu tego świata. Mimo, że są to często ludzie rozsądni, wykształceni i odnoszą sukcesy w trudnych, odpowiedzialnych rolach zawodowych – w sposób dla mnie niepojęty wierzą, że ich trzy-, cztero- lub pięciolatek nauczy się czegoś cennego i dobrego od trzydziestoosobowej grupy równolatków, dozorowanych przez jedną „panią”, od której władze szkolne oczekują tylko dwóch rzeczy: żeby nie było wypadku i żeby „został zrealizowany program”. Wiem, że dom, rodzina, przyjaciele to naturalne środowisko człowieka, i że liczenie rzędów pierniczków na blasze z babcią to lepsza (bo naturalna) lekcja arytmetyki, niż sztuczne sytuacje w klasie.
[Z]nam bardzo wiele osób, których dzieci, zgodnie z obowiązującym przymusem – do szkoły chodzą, przebywają tam codziennie po wiele godzin, a następnie, po powrocie do domu – są od nowa wszystkiego uczone przez domowników, tym razem skutecznie.
[M]oi Rodzice, choć nie byli sławni, mogliby [...] służyć za przykład takiej rodzinnej korporacji edukacyjnej. Oboje byli najmłodszymi dziećmi pośród licznego rodzeństwa. W wyniku „nikomu nieznanych procesów”, ot tak, po prostu i nie wiadomo, jak i kiedy, w wieku 5 lat umieli dobrze czytać, pisać i liczyć. Umiejętności te zdobyli bez żadnego wysiłku, towarzysząc po prostu starszemu rodzeństwu, które uczone było w domu przez tych najstarszych. W większości znanych mi wieloosobowych rodzin taka sytuacja jest powszechna. Tam, gdzie nie istnieją problemy rozwojowe – wystarczy wrodzona, spontaniczna ciekawość dzieci, żeby niejako mimochodem przyswajały wszelką wiedzę i informację, na jaką się natkną. Jeżeli to będzie zielony żuczek na spacerze w lesie, to zapytają o niego, a otrzymaną odpowiedź zachowają na długo, bo oprócz czystej informacji słownej, będzie ona miała dla nich i zapach lasu, i szelest liści i poczucie bezpieczeństwa, wynikające z bliskości zaufanej osoby i indywidualnego kontaktu.
W tym bliskim kontakcie można (i trzeba) dziecku przekazać swój światopogląd, a więc i system wartości, swoje przemyślenia, ale i wątpliwości. W dziedzinach, w których nie czujemy się mocni – możemy razem z dzieckiem, na jego oczach zdobywać tę wiedzę, podając ją następnie w formie przystępnej i zrozumiałej. Ja, jako dość doświadczona matka i babcia (troje dzieci i troje wnucząt) wiem, że przyznanie się do niewiedzy i poszukiwanie odpowiedzi razem z dzieckiem – nie tylko nie umniejsza autorytetu rodzica, ale wręcz przeciwnie, uczy dziecko szacunku dla rzetelności i uczciwości. Tak wychowywany człowiek ma też szansę być wolnym wewnętrznie, bez względu na zewnętrzne okoliczności.
Człowiek, nawet bardzo malutki, potrzebuje przede wszystkim poczucia bezpieczeństwa. Tę najbardziej elementarną potrzebę zaspokoić może tylko stabilny kontakt psychiczny i fizyczny z najbliższymi osobami. Aby móc opuścić swoją mamę choćby na moment, trzeba najpierw wiele razy przekonać się, że można do niej w dowolnym momencie wrócić, ponieważ ona nie „znika” np. za drzwiami. Takie pozytywne doświadczenia umożliwiają maluchowi coraz dłuższe przebywanie we względnej izolacji (chociażby pod stołem!), gdzie dziecko już ok. 2-3 roku życia, manipulując zabawkami – przetwarza swoją wiedzę i kontakty społeczne, klasyfikuje zdobyte doświadczenia i próbuje je „zastosować” wobec misiów czy lalek. Tak uczy się po prostu żyć. Uczy się też przebywania z samym sobą, co w przyszłości zaowocuje umiejętnością refleksji i autorefleksji, którą psychologowie nazywają „wglądem w samego siebie”. To niezwykle cenna i pożądana umiejętność, ponieważ w przyszłości gwarantuje optymalną kontrolę nad swoim życiem i postępowaniem, możliwości szybkiej autokorekty, a w efekcie tak osławioną i pożądaną „asertywność”. Cisza i spokój sprzyjają temu procesowi.
Jeżeli człowiek ma zaburzone poczucie bezpieczeństwa, to dominującym odczuciem staje się niepokój i lęk. Ten lęk jest najczęściej nieokreślony. Wtedy samotność staje się nie do zniesienia. Stale włączone radio czy telewizor mają zagłuszyć poczucie zagrożenia i odwrócić naszą uwagę od narastającego napięcia. W domach, gdzie takie urządzenia dominują, relacje między członkami rodziny nie mają się jak i kiedy rozwinąć. Ludzie ci nie rozwiązują swoich problemów, tylko np. żyją życiem serialowych postaci. Znam, niestety, takie domy, gdzie każdy (nawet sześcioletni!) członek rodziny ma w swoim pokoju własny zestaw, składający się z radia, telewizora i komputera. Każdy żyje swoim na wpół wirtualno-medialnym życiem, wpływ rodziców na dzieci jest tylko formalny, a treści, płynące z głośników i ekranów są traktowane jak prawdy objawione... Myślę, że człowiek, mimo postępu techniki, jest wciąż taki sam – ma określone potrzeby psychiczne: bezpieczeństwa, miłości, bliskości, uznania czy sukcesu. A do ich realizacji potrzebny mu jest – do końca życia – drugi, bliski człowiek. Właściwym miejscem dla takich relacji powinien być dom, w którym dziecko znajdzie i bliskość, i samotność i intymność.
Natalia Dueholm, Cisza, spokój, bezpieczeństwo – czy to właśnie nasze dziecko znajdzie w szkole?, Rozmowa z Barbarą Kozieł-Graczyk, http://www.edukacjadomowa.piasta.pl/koziel-graczyk.html
[A]s fun as it is at times – and as exceptional as its cast is – the new Manchurian Candidate [the 2004 remake (by Jonathan Demme) of the 1962 original (by John Frankenheimer)] limps behind its predecessor.
The main reason is These Times of Ours.
Four decades ago, George Axelrod’s script for the original film, adapted from the Richard Condon novel, packed a fierce emotional wallop. Those were the days of Camelot and the New Frontier. But Candidate was paranoid. And it was prophetic. Within months of its release, JFK was murdered in Dallas. The war in Vietnam escalated. Then King was gone. Then Bobby Kennedy. Then came Watergate. Maybe The Manchurian Candidate was too prophetic. Shortly after the JFK assassination, the movie dropped out of sight and was withheld from public viewing for 25 years. People talked about it, but nobody saw it. It became, well, legend.
Today, though, we live smack dab in The Age of Paranoia. We’ve seen the Emperor without his clothes (literally, in Clinton’s case). When planes hurtle into the World Trade Center, we mechanically ask, “Did the President know ahead of time?” During Campaign 2004, we realize instinctively that already “the fix is in.” So when we watch the new Manchurian Candidate, which offers a scenario where multinational corporate greedheads surgically tamper with the brain chemistry of Gulf War vets, we shrug and say, “So what?” It’s old hat.
Wally Conger, Manchurian Candidate Redux, http://wconger.blogspot.com/2004/08/manchurian-candidate-redux.html
[Warren Spector said:] Back in the fall of '97, we were researching real-world conspiracies we could use as the foundation for the Deus Ex fiction and one of the designers found a reference to this place called Mt. Weather. "What the heck is that?" I asked, but after some digging, the obscure reference blossomed into a great story. It turns out the U.S. government has had plans in place since the Eisenhower administration to send members of the executive branch of the government into hiding in the event of national emergency (which, at the time, translated as "nuclear holocaust").
An executive order authorized the creation of a secret, underground city at Mt. Weather in Virginia, to be manned at all times by several hundred people, just waiting for the end of the world. It was all tied up with FEMA (an agency about which conspiracy theories abound). Anyway, in the event of a national emergency, some government leaders would be moved to Mt. Weather, some to an underground base below the Greenbriar resort in West Virginia, and others to as many as 45 other secret bases scattered about the country. The idea was/is to ensure the continuity of government once the emergency ended.
There are a couple of things to bear in mind, however. Over the years, each successive president has expanded either the definition of "national emergency" or the scope of the powers granted the government officials who would move to these underground bases. I actually got copies of all the executive orders and it's kind of scary, even for a non-conspiracy-guy like me.
Post-Reagan, the definition of "national emergency" means "whatever the president decides," and the extent of the shadow government's power is now truly mind-blowing -- taking control of all cars, trucks, buses, trains, planes, telephones, radio stations, TV stations, newspapers, etc. for the duration of the emergency -- as constitutional rights go out the window. And the REALLY scary bit is that there's nothing in any of those executive orders that deals with how you END a national emergency and restore all those pesky rights!
The original DX plot had a series of missions involving the White House and Mt. Weather, but the whole scenario ended up getting scaled back for time and feasibility reasons (and the fact that some other plot changes made Mt. Weather unnecessary). It still makes for some neat DX backstory stuff, though. And, little did we know it would become real-world relevant! I mean, when the story about Bush's shadow government broke earlier this year, Congress may have been shocked, but the members of the DX team were all, like, "Yeah, so what else is new?... "
Deus Ex Team, DX1 Continuity Bible, http://archive.gamespy.com/articles/april02/dxbible/dx3/index3.shtm
Karol Meissner OSB, Wiara i płeć, Poznań 2003, s. 94
_______
God is always involved with all aspects of our lives. It's no different with the vocation to marriage. He influences the people we will come into contact with and how we come into contact.
But all too often, we human beings have a tendency toward self-destructive tendencies. In other words, we do stupid things. Unwise actions and decisions (or lack of making decisions at all) affect the vocation to marriage we are called to, just as these would affect any other important part of our lives. This happens because of selfishness. We want what we want. But what does God want? If He wants us married, then He wants to help make that happen, and wants it to happen sooner rather than later.
God does NOT have one set person for us to marry. Rather, He influences our coming into contact with potentially suitable partners. We must have our senses and our hearts open to who these potential future spouses are, and take the actions necessary to discovering which is the one that the mystery of love will work in our hearts. How God brings two specific people together is a mystery. But we are very much involved, and it is ultimately our decision.
It's a mystery how God is both an influence and also a spectator. He is very much involved in helping you find someone, but He awaits the decision of the two he has helped. Therefore, unfortunately, it does happen that, because of free will, two people that God helped do NOT come together in marriage.
God is not going to just send someone "despite" our efforts, but rather in "conjunction" with our efforts.
Anthony Buono, How God works in bringing people together, http://www.6stonejars.com/index.cfm/2008/2/26/How-God-Works-in-Bringing-People-Together
_______
The other day I was reading G. Gordon Liddy's book of conservative nostalgia, When I Was a Kid, This Was a Free Country. He paints a sunset picture of former times when America was free, farmers could fill in swamps without violating wetland laws, and guns were just guns. People were independent and had character, and made their own economic decisions. The market ruled as it ought, and governmental intrusion was minimal.
The picture is accurate. I lived it. I wish it would come back, which it won't. It was a world certain to kill itself.
A real-estate developer buys 500 acres along the river from the self-reliant character-filled owner. He does this by offering sums of money that water the farmer's eyes.
First, 500 houses go up in a bedroom suburb called Brook Dale Manor. A year later, 500 more go up at Dale View Estates. . . . The river now looks ugly as the devil, but this is a wacko issue.
At Safeway corporate headquarters, way off God knows where, the new population shows up as a denser shade of green on a computer screen.
Soon the mall men in the big city hear of the county. A billion-dollar company has no difficulty in buying out a character-filled, self-reliant farmer who makes less than forty thousand dollars a year.
[M]ost of the stores in the country seat [are put] out of business. With them go the restaurants, which no longer have the walk-by traffic previously generated by the stores. With the restaurants goes the sense of community that flourishes in a town with eateries and stores and a town square. But this is granola philosophy, appealing only to meddlesome lefties.
The county's commerce is now controlled by distant behemoths to whom the place is the equivalent of a pin on a map.
People make more money, and buy houses in Manor Dale Mews, but have less control over their time, and so no longer build their own barns, wire their houses, and change their own clutch-plates. Prosperity is A Good Thing. Its effect is that the children of the hardy yeoman become dependent on others to change their oil, fix their furnaces, and repair their boats.
The new urban majority are frightened by guns. They don't hunt, knowing that food comes from Safeway and its newly-arrived competitor, Giant. They do not like independent countrymen, whom they refer to as rednecks, grits, and hillbillies. Hunting makes no sense to them anyway, since the migratory flocks are vanishing with the wetlands.
The children of the hardy rustics do not do as well in school as the offspring of the commuting infestation, and are slowly marginalized. Crime goes up as social bonds break down. Before, everyone pretty much knew everyone and what his car looked like. Strangers stood out. Teenagers raised hell, but there were limits. Now the anonymity of numbers sets in and, anyway, there's no community any longer.
And so the rural character-filled county becomes another squishy suburb of pallid yups who can't put air in their own tires. The rugged rural individualists become cogs in somebody else's wheel. Their children grow up as libidinous mall monkeys drugging themselves to escape boredom. The county itself is a hideous expanse of garish low-end development. People's lives are run from afar.
What it comes to is that the self-reliant yeoman's inalienable right to dispose of his property as he sees fit (which I do not dispute) will generally lead to a developer's possession of it. The inalienable right to reproduce will result in crowding, which leads to dependency, intrusive government, and loss of local control.
I'd like to live again in Mr. Liddy's world. Unfortunately it is self-eliminating. Freedom is in the long run inconsistent with freedom, because it is inevitable exercised in ways that engender control. As a species, we just can't keep our pants up. But it was nice for a while.
Fred Reed, The Suicide Of Marlboro Man, http://www.fredoneverything.net/Liddy.shtml
_______
I grew up among English people, the oldest of whom were working and raising families . . . [in] the years just before World War I (or, as they always said, "The Great War"). They had a lot of social-conservative attitudes, and in that respect were at one with G. Gordon Liddy. In their young days, they would tell you, the beer was stronger, people looked out for each other, the country wasn't full of foreigners, kids knew better than to talk back to their elders, murderers were tried, convicted, and hanged, all within a month, and so on. And yet, these oldsters were all socialists. On matters of public policy, you couldn't give them enough government. Nationalization of the mines? State-provided old-age pensions? National disability insurance? Public housing? Free education? The National Health Service? Bring it on.
"Yeoman farmer" sounds very nice and Jeffersonian, until you think of Ethan Frome or the Joads. Liberty is a wonderful thing, but like every other good, it has a price, and the price for many people was too high. They traded in their liberty for some security, creating the America and the Britain we have today. Nobody twisted their arms about it. They accepted the trade gladly, willingly — indeed, many of them fought bravely, and some even died, so that the trade could be accomplished. The older, freer way of things was, as Fred puts it so succinctly, "self-eliminating."
We have reached the stage foreseen by Tocqueville, in which "the supreme power... covers the surface of society with a net-work of small complicated rules, minute and uniform... it does not tyrannize, but it compresses, enervates, extinguishes, and stupefies a people, till each nation is reduced to be nothing better than a flock of timid and industrious animals, of which the government is the shepherd." And aside from a few grumblers like Fred Reed and G. Gordon Liddy, we are fine with it.
What about the future, though? Ours is not the kind of society that can stand still. Will liberty go on diminishing, till biotechnology and neuroscience land us in the state-controlled infantile hedonism of Brave New World? . . . Or is there a road back to a rebirth of liberty? And if there is such a road, do we want to take it?
That last question is the tough one, of course. I am sure, at any rate, that there is a road back.
We can live, and live well, with a lot more liberty in our lives and a lot less government, if we want to. The issue that will define this new century is: Do we want to?
John Derbyshire, Liberty, http://www.nationalreview.com/derbyshire/derbyshire122102.asp
_______
Nasza edukacja domowa właściwie odbywała się wszędzie, i można tak powiedzieć – mimochodem. Np. podczas jazdy samochodem, na dłuższej trasie urządzaliśmy konkursy, podczas których nasze dzieci, nie zdając sobie zupełnie z tego sprawy, przyswajały w zabawie duże porcje wiedzy szkolnej i „pozaszkolnej”. Często podróżowaliśmy po Polsce, zwiedzając ciekawe miejsca i ZAWSZE wynajmując indywidualnie przewodnika, który zupełnie inaczej mówił do dwójki dzieci, niż do szkolnej wycieczki. Robiliśmy podczas takich wypraw dużo zdjęć, które sami wywoływaliśmy, dyskutując i wspominając. Do klasy piątej szkoły podstawowej uczyłam dzieci wszystkiego sama. W szóstej klasie musiałam oddać mężowi matematykę i fizykę. Rozwijała się też swoista wymiana usług z innymi rodzinami, których dzieci też chodziły do szkoły, i też nie były tam niczego uczone. Moją specjalnością przez długie lata, do liceum włącznie, był język polski, historia, biologia i – oczywiście – nauczanie początkowe. Angielskiego uczył bardzo dobry lektor. Kiedy urodziło się nam w 1990 roku trzecie dziecko i okazało się być ciężkim dyslektykiem, jako zaprawiona w boju edukatorka domowa – po prostu „kontynuowałam proceder”. Różnica polegała wyłącznie na tym, że syn zapisany był do małej szkoły niepublicznej, z którą do pewnego momentu udawało mi się współpracować.
[D]obrowolne oddawanie swoich dzieci w ręce obcych, nieznanych i przypadkowych (nie mamy przecież najmniejszego wpływu na to, kogo „władze oświatowe” zatrudniają – jedynym kryterium są wymagane dokumenty...) ludzi, regularnie i na wiele godzin dziennie – uważam za coś nieprawdopodobnie dziwacznego. Mam znajomych wśród miłośników psów i koni (sama mam dwa piękne setery irlandzkie) i wiem, że żaden właściciel rasowego psa ani konia nie chciałby rozstawać się ze swoim podopiecznym tak wcześnie i w ten sposób. Obawiałby się, że inne osoby będą miały niekontrolowany, nieakceptowany i – być może – szkodliwy wpływ na jego cennego pupila. Wszystkie poradniki racjonalnego wychowywania seterów, dogów czy dalmatyńczyków zwracają uwagę na wielkie znaczenie wczesnej więzi emocjonalnej hodowcy i podopiecznego, kształtowanej w stałym kontakcie z jednym opiekunem oraz na nieodwracalne skutki zaniedbań i błędów w tej dziedzinie. Podkreślają konieczność regularnego przebywania właściciela ze swoim wychowankiem i organizowania dla niego sytuacji, w których – przez wspólną zabawę – można osiągnąć u pupila pożądane zachowania i umiejętności... Czy nie na tym właśnie polega, z grubsza rzecz ujmując, wychowanie? A przecież człowiek jest istotą o wiele bardziej cenną, skomplikowaną i – wrażliwą! Błędy i zaniedbania, popełnione we wczesnym dzieciństwie „owocują” szerokim wachlarzem przeróżnych trudności charakterologicznych i adaptacyjnych. Z mojego doświadczenia wynika, że większość tzw. nerwic szkolnych powstaje we wczesnym dzieciństwie, a rola przedszkola od 3. roku życia wydaje się tutaj niedoceniana i przemilczana. O żłobkach nie wspominając. Tymczasem coraz więcej osób dobrowolnie pozbywa się kontaktu fizycznego i emocjonalnego z własnymi dziećmi, posyłając je np. do przedszkola już w wieku 2,5-3 lat. Ludzie ci święcie wierzą, że „to dla dobra dziecka”, że „będzie miało lepszy start”. Pozbawiają się więc możliwości uczestniczenia w jego rozwoju, pozostawiając to obcym, nieznanym ludziom. Narażają je na silne, negatywne emocje, związane z ciężkim naruszeniem poczucia bezpieczeństwa oraz na przeżycia, o których na pewno nigdy się od tak małego dziecka nie dowiedzą, a które często „wloką się” za nim przez całe życie. Nie chcą, nie potrafią lub nie mogą być przewodnikami swoich dzieci w świecie, w odkrywaniu i interpretowaniu tego świata. Mimo, że są to często ludzie rozsądni, wykształceni i odnoszą sukcesy w trudnych, odpowiedzialnych rolach zawodowych – w sposób dla mnie niepojęty wierzą, że ich trzy-, cztero- lub pięciolatek nauczy się czegoś cennego i dobrego od trzydziestoosobowej grupy równolatków, dozorowanych przez jedną „panią”, od której władze szkolne oczekują tylko dwóch rzeczy: żeby nie było wypadku i żeby „został zrealizowany program”. Wiem, że dom, rodzina, przyjaciele to naturalne środowisko człowieka, i że liczenie rzędów pierniczków na blasze z babcią to lepsza (bo naturalna) lekcja arytmetyki, niż sztuczne sytuacje w klasie.
[Z]nam bardzo wiele osób, których dzieci, zgodnie z obowiązującym przymusem – do szkoły chodzą, przebywają tam codziennie po wiele godzin, a następnie, po powrocie do domu – są od nowa wszystkiego uczone przez domowników, tym razem skutecznie.
[M]oi Rodzice, choć nie byli sławni, mogliby [...] służyć za przykład takiej rodzinnej korporacji edukacyjnej. Oboje byli najmłodszymi dziećmi pośród licznego rodzeństwa. W wyniku „nikomu nieznanych procesów”, ot tak, po prostu i nie wiadomo, jak i kiedy, w wieku 5 lat umieli dobrze czytać, pisać i liczyć. Umiejętności te zdobyli bez żadnego wysiłku, towarzysząc po prostu starszemu rodzeństwu, które uczone było w domu przez tych najstarszych. W większości znanych mi wieloosobowych rodzin taka sytuacja jest powszechna. Tam, gdzie nie istnieją problemy rozwojowe – wystarczy wrodzona, spontaniczna ciekawość dzieci, żeby niejako mimochodem przyswajały wszelką wiedzę i informację, na jaką się natkną. Jeżeli to będzie zielony żuczek na spacerze w lesie, to zapytają o niego, a otrzymaną odpowiedź zachowają na długo, bo oprócz czystej informacji słownej, będzie ona miała dla nich i zapach lasu, i szelest liści i poczucie bezpieczeństwa, wynikające z bliskości zaufanej osoby i indywidualnego kontaktu.
W tym bliskim kontakcie można (i trzeba) dziecku przekazać swój światopogląd, a więc i system wartości, swoje przemyślenia, ale i wątpliwości. W dziedzinach, w których nie czujemy się mocni – możemy razem z dzieckiem, na jego oczach zdobywać tę wiedzę, podając ją następnie w formie przystępnej i zrozumiałej. Ja, jako dość doświadczona matka i babcia (troje dzieci i troje wnucząt) wiem, że przyznanie się do niewiedzy i poszukiwanie odpowiedzi razem z dzieckiem – nie tylko nie umniejsza autorytetu rodzica, ale wręcz przeciwnie, uczy dziecko szacunku dla rzetelności i uczciwości. Tak wychowywany człowiek ma też szansę być wolnym wewnętrznie, bez względu na zewnętrzne okoliczności.
Człowiek, nawet bardzo malutki, potrzebuje przede wszystkim poczucia bezpieczeństwa. Tę najbardziej elementarną potrzebę zaspokoić może tylko stabilny kontakt psychiczny i fizyczny z najbliższymi osobami. Aby móc opuścić swoją mamę choćby na moment, trzeba najpierw wiele razy przekonać się, że można do niej w dowolnym momencie wrócić, ponieważ ona nie „znika” np. za drzwiami. Takie pozytywne doświadczenia umożliwiają maluchowi coraz dłuższe przebywanie we względnej izolacji (chociażby pod stołem!), gdzie dziecko już ok. 2-3 roku życia, manipulując zabawkami – przetwarza swoją wiedzę i kontakty społeczne, klasyfikuje zdobyte doświadczenia i próbuje je „zastosować” wobec misiów czy lalek. Tak uczy się po prostu żyć. Uczy się też przebywania z samym sobą, co w przyszłości zaowocuje umiejętnością refleksji i autorefleksji, którą psychologowie nazywają „wglądem w samego siebie”. To niezwykle cenna i pożądana umiejętność, ponieważ w przyszłości gwarantuje optymalną kontrolę nad swoim życiem i postępowaniem, możliwości szybkiej autokorekty, a w efekcie tak osławioną i pożądaną „asertywność”. Cisza i spokój sprzyjają temu procesowi.
Jeżeli człowiek ma zaburzone poczucie bezpieczeństwa, to dominującym odczuciem staje się niepokój i lęk. Ten lęk jest najczęściej nieokreślony. Wtedy samotność staje się nie do zniesienia. Stale włączone radio czy telewizor mają zagłuszyć poczucie zagrożenia i odwrócić naszą uwagę od narastającego napięcia. W domach, gdzie takie urządzenia dominują, relacje między członkami rodziny nie mają się jak i kiedy rozwinąć. Ludzie ci nie rozwiązują swoich problemów, tylko np. żyją życiem serialowych postaci. Znam, niestety, takie domy, gdzie każdy (nawet sześcioletni!) członek rodziny ma w swoim pokoju własny zestaw, składający się z radia, telewizora i komputera. Każdy żyje swoim na wpół wirtualno-medialnym życiem, wpływ rodziców na dzieci jest tylko formalny, a treści, płynące z głośników i ekranów są traktowane jak prawdy objawione... Myślę, że człowiek, mimo postępu techniki, jest wciąż taki sam – ma określone potrzeby psychiczne: bezpieczeństwa, miłości, bliskości, uznania czy sukcesu. A do ich realizacji potrzebny mu jest – do końca życia – drugi, bliski człowiek. Właściwym miejscem dla takich relacji powinien być dom, w którym dziecko znajdzie i bliskość, i samotność i intymność.
Natalia Dueholm, Cisza, spokój, bezpieczeństwo – czy to właśnie nasze dziecko znajdzie w szkole?, Rozmowa z Barbarą Kozieł-Graczyk, http://www.edukacjadomowa.piasta.pl/koziel-graczyk.html
_______
[A]s fun as it is at times – and as exceptional as its cast is – the new Manchurian Candidate [the 2004 remake (by Jonathan Demme) of the 1962 original (by John Frankenheimer)] limps behind its predecessor.
The main reason is These Times of Ours.
Four decades ago, George Axelrod’s script for the original film, adapted from the Richard Condon novel, packed a fierce emotional wallop. Those were the days of Camelot and the New Frontier. But Candidate was paranoid. And it was prophetic. Within months of its release, JFK was murdered in Dallas. The war in Vietnam escalated. Then King was gone. Then Bobby Kennedy. Then came Watergate. Maybe The Manchurian Candidate was too prophetic. Shortly after the JFK assassination, the movie dropped out of sight and was withheld from public viewing for 25 years. People talked about it, but nobody saw it. It became, well, legend.
Today, though, we live smack dab in The Age of Paranoia. We’ve seen the Emperor without his clothes (literally, in Clinton’s case). When planes hurtle into the World Trade Center, we mechanically ask, “Did the President know ahead of time?” During Campaign 2004, we realize instinctively that already “the fix is in.” So when we watch the new Manchurian Candidate, which offers a scenario where multinational corporate greedheads surgically tamper with the brain chemistry of Gulf War vets, we shrug and say, “So what?” It’s old hat.
Wally Conger, Manchurian Candidate Redux, http://wconger.blogspot.com/2004/08/manchurian-candidate-redux.html
_______
[Warren Spector said:] Back in the fall of '97, we were researching real-world conspiracies we could use as the foundation for the Deus Ex fiction and one of the designers found a reference to this place called Mt. Weather. "What the heck is that?" I asked, but after some digging, the obscure reference blossomed into a great story. It turns out the U.S. government has had plans in place since the Eisenhower administration to send members of the executive branch of the government into hiding in the event of national emergency (which, at the time, translated as "nuclear holocaust").
An executive order authorized the creation of a secret, underground city at Mt. Weather in Virginia, to be manned at all times by several hundred people, just waiting for the end of the world. It was all tied up with FEMA (an agency about which conspiracy theories abound). Anyway, in the event of a national emergency, some government leaders would be moved to Mt. Weather, some to an underground base below the Greenbriar resort in West Virginia, and others to as many as 45 other secret bases scattered about the country. The idea was/is to ensure the continuity of government once the emergency ended.
There are a couple of things to bear in mind, however. Over the years, each successive president has expanded either the definition of "national emergency" or the scope of the powers granted the government officials who would move to these underground bases. I actually got copies of all the executive orders and it's kind of scary, even for a non-conspiracy-guy like me.
Post-Reagan, the definition of "national emergency" means "whatever the president decides," and the extent of the shadow government's power is now truly mind-blowing -- taking control of all cars, trucks, buses, trains, planes, telephones, radio stations, TV stations, newspapers, etc. for the duration of the emergency -- as constitutional rights go out the window. And the REALLY scary bit is that there's nothing in any of those executive orders that deals with how you END a national emergency and restore all those pesky rights!
The original DX plot had a series of missions involving the White House and Mt. Weather, but the whole scenario ended up getting scaled back for time and feasibility reasons (and the fact that some other plot changes made Mt. Weather unnecessary). It still makes for some neat DX backstory stuff, though. And, little did we know it would become real-world relevant! I mean, when the story about Bush's shadow government broke earlier this year, Congress may have been shocked, but the members of the DX team were all, like, "Yeah, so what else is new?... "
Deus Ex Team, DX1 Continuity Bible, http://archive.gamespy.com/articles/april02/dxbible/dx3/index3.shtm
Posts
No comments:
Post a Comment