Pan Bóg ustanowił małżeństwo, aby wypełnić swój plan miłości. Małżeństwo jest zadaniem do spełnienia. Toteż należy zawierać małżeństwo z osobą, która to zadanie może spełniać. Małżonkowie mają być dla siebie darem, mają być sobie nawzajem oddani. To wielkie i odpowiedzialne zadanie.
[...] największym wrogiem małżeństwa są oczekiwania, jakie narzeczeni z nim wiążą. Ktoś mógłby zapytać: jak to? Czy nie wolno mi mieć żadnych oczekiwań? Wolno, oczywiście! Problemem jest, czy są warunki, aby te oczekiwania zostały spełnione. Tymczasem oczekiwania bardzo często są budowane na wyobrażeniach, które nie mają odniesienia w rzeczywistości.
Człowiek zawsze jakieś oczekiwania ma. Rzecz w tym, że w pojęciu oczekiwania nie mieści się osobisty wysiłek, aby te oczekiwania się spełniły.
Nie chcę dawać rad. Po prostu mam prośbę. Pomyślcie o waszych dzieciach. Pamiętajcie, że będą się one uczyły czwartego przykazania! Warto sobie uświadamiać, że chłopak jest możliwym ojcem i że jego dzieci będą miały takiego ojca, jakim jest on dziś chłopakiem. Dziewczyna jest możliwą matką. Jej dzieci będą miały taką matkę, jaką jest ona dziewczyną. Wszystko, co dziś robicie, robicie na rachunek swoich dzieci. Czy będą mogły być z was dumne? Proszę, byście tak się zachowywali, by mogło to być wspaniałą drogą dla waszych dzieci.
Chęci to za mało, Rozmowa z o. Karolem Meissnerem OSB, http://www.opoka.org.pl/biblioteka/Z/ZR/km_zareczyny.html
People think they know what they want but they generally dont. Sometimes if they're lucky they'll get it anyways. Me I was always lucky. My whole life. I wouldnt be here otherwise. Scrapes I been in. But the day I seen her [my wife] come out of Kerr's Mercantile and cross the street and she passed me and I tipped my hat to her and got just almost a smile back, that was the luckiest.
People complain about the bad things that happen to em that they dont deserve but they seldom mention the good. About what they done to deserve them things. I dont recall that I ever give the good Lord all that much cause to smile on me. But he did.
Loretta told me that she had heard on the radio about some percentage of the children in this country bein raised by their grandparents. I forget what it was. Pretty high, I thought. Parents wouldnt raise em. We talked about that. What we thought was that when the next generation come along and they dont want to raise their children neither then who is goin to do it? Their own parents will be the only grandparents around and they wouldnt even raise them.
Here a year or two back me and Loretta went to a conference in Corpus Christi and I got set next to this woman, she was the wife of somebody or other. And she kept talkin about the right wing this and the right wing that. I aint even sure what she meant by it. The people I know are mostly just common people. Common as dirt, as the sayin goes. I told her that and she looked at me funny. She thought I was sayin somethin bad about em, but of course that's a high compliment in my part of the world. She kept on, kept on. Finally told me, said: I dont like the way this country is headed. I want my granddaughter to be able to have an abortion. And I said well mam I dont think you got any worries about the way the country is headed. The way I see it goin I dont have much doubt but what she'll be able to have an abortion. I'm goin to say that not only will she be able to have an abortion, she'll be able to have you put to sleep. Which pretty much ended the conversation.
I think if you were Satan and you were settin around tryin to think up somethin that would just bring the human race to its knees what you would probably come up with is narcotics. Maybe he did. I told that to somebody at breakfast the other mornin and they asked me if I believed in Satan. I said Well that aint the point. And they said I know but do you? I had to think about that. I guess as a boy I did. Come the middle years my belief I reckon had waned somewhat. Now I'm startin to lean back the other way. He explains a lot of things that otherwise dont have no explanation. Or not to me they dont.
These old people I talk to, if you could of told em that there would be people on the streets of our Texas towns with green hair and bones in their noses speakin a language they couldnt even understand, well, they just flat out wouldnt of believed you. But what if you'd of told em it was their own grandchildren? Well, all of that is signs and wonders but it dont tell you how it got that way. And it dont tell you nothin about how it's fixin to get, neither.
Where you went out the back door of that house there was a stone water trough in the weeds by the side of the house. A galvanized pipe come off the roof and the trough stayed pretty much full and I remember stoppin there one time and squattin down and lookin at it and I got to thinkin about it. I dont know how long it had been there. A hundred years. Two hundred. You could see the chisel marks in the stone. It was hewed out of solid rock and it was about six foot long and maybe a foot and a half wide and about that deep. Just chiseled out of the rock. And I got to thinkin about the man that done that. That country had not had a time of peace much of any length at all that I knew of. I've read a little of the history of it since and I aint sure it ever had one. But this man had set down with a hammer and chisel and carved out a stone water trough to last ten thousand years. Why was that? What was it that he had faith in? It wasnt that nothin would change. Which is what you might think, I suppose. He had to know bettern that. I've thought about it a good deal. I thought about it after I left there with that house blown to pieces. I'm goin to say that water trough is there yet. It would of took somethin to move it, I can tell you that. So I think about him settin there with his hammer and his chisel, maybe just a hour or two after supper, I dont know. And I have to say that the only thing I can think is that there was some sort of promise in his heart. And I dont have no intentions of carvin a stone water trough. But I would like to be able to make that kind of promise. I think that's what I would like most of all.
Cormac McCarthy, No Country For Old Men, 2005
Let me begin with the definition of a state. What must an agent be able to do to qualify as a state? This agent must be able to insist that all conflicts among the inhabitants of a given territory be brought to him for ultimate decision-making or be subject to his final review. In particular, this agent must be able to insist that all conflicts involving himself be adjudicated by him or his agent. And implied in the power to exclude all others from acting as ultimate judge, as the second defining characteristic of a state, is the agent's power to tax: to unilaterally determine the price that justice seekers must pay for his services.
The market demand for intellectual services is not exactly high and stable. Intellectuals would be at the mercy of the fleeting values of the masses, and the masses are uninterested in intellectual-philosophical concerns. The state, on the other hand, can accommodate the intellectuals' typically over-inflated egos and offer them a warm, secure, and permanent berth in its apparatus.
However, it is not sufficient that you employ just some intellectuals. You must essentially employ them all, even the ones who work in areas far removed from those that you are primarily concerned with: that is philosophy, the social sciences and the humanities. For even intellectuals working in mathematics or the natural sciences, for instance, can obviously think for themselves and so become potentially dangerous. It is thus important that you secure also their loyalty to the state. Put differently: you must become a monopolist. And this is best achieved if all educational institutions, from kindergarten to universities, are brought under state control and all teaching and researching personnel is state-certified.
But what if the people do not want to become educated? For this, education must be made compulsory; and in order to subject the people to state-controlled education for as long as possible, everyone must be declared equally educable.
The overwhelming majority of state supporters are not philosophical statists, i.e., because they have thought about the matter. Most people do not think much about anything philosophical. They go about their daily lives, and that is it. So most support stems from the mere fact that a state exists, and has always existed as far as one can remember (and that is typically not farther away than one's own lifetime). That is, the greatest achievement of the statist intellectuals is the fact that they have cultivated the masses' natural intellectual laziness (or incapacity) and never allowed for the subject to come up for serious discussion. The state is considered as an unquestionable part of the social fabric.
The first and foremost task of the intellectual anti-intellectuals, then, is to counter this dogmatic slumber of the masses by offering a precise definition of the state, as I have done at the outset, and then to ask if there is not something truly remarkable, odd, strange, awkward, ridiculous, indeed ludicrous about an institution such as this. I am confident that such simple, definitional work will produce some serious doubt regarding an institution that one previously had been taken for granted.
Assume a group of people, aware of the possibility of conflicts; and then someone proposes, as a solution to this eternal human problem, that he (someone) be made the ultimate arbiter in any such case of conflict, including those conflicts in which he is involved. I am confident that he will be considered either a joker or mentally unstable and yet this is precisely what all statists propose.
Hans-Hermann Hoppe, Reflections on the Origin and the Stability of the State, http://www.lewrockwell.com/hoppe/hoppe18.html
[T]he United States is already a police state. Every state law, no matter how petty or important, has as its final punishment your imprisonment or death – should you decide to resist it to the bitter end. This is true of all states, everywhere, at any time.
If a state cannot convince its subject population to comply with its laws, it must initiate violence to enforce its will. The failure to use force will ultimately lead to the breakup of even the most monolithic state.
The reason that I argue that "every state is a police state" is that it is inherently the nature of the state to establish a compulsory monopoly of defense services over a given geographic area. Property owners who prefer no protection, or prefer to protect themselves, or prefer to hire other protective agencies are not allowed to do so. It is also in the nature of the state to obtain its revenues from taxation – a compulsory levy on the inhabitants of its territory. Every state depends on taxation to finance itself. If you don't pay your taxes you will be imprisoned and/or your property will be confiscated.
All you need to know about states is that every state is a police state. Some have more edicts than others; some have fewer – but they all have laws that you must obey or suffer the consequences.
Even the most benign states violate the rights of peaceful people to be left alone. Even if there is no income tax, there are import and excise duties, sales and use taxes, and property taxes. If you want to opt out, you can't unless you want to face the barrel-end of a gun. If you birth your children at home, the state wants to get involved. You are required to register their births. If you want to erect a building dedicated to your religion or your business you are required to get a building permit. If you want to homeschool your children you are required to report to governmental authorities.
. . . common sense and experience teach that if one takes care of the means that the end will take care of itself. The only way to avoid the police state is not having a state at all.
Carl Watner, Every State a Police State, http://www.voluntaryist.com/forthcoming/policestate.php
Mały ma 11 lat, ale wygląda na 9. Pierwszy raz pojawił się półtora roku temu. Przychodził do sklepu napraszając się o ulotki do rozdawania za pieniądze. Najczęściej zarabiał myjąc szyby, trzepiąc dywaniki samochodowe albo sprzedając jagody. Pewnego dnia zaczęliśmy rozmawiać.
Rozmowa 3:
– Aaaa, miałem tu u pani kupić coś na walentynki mojej jednej mamie, ale kupiłem już takie serce co się składa i białą różę. A drugiej mamie to chyba... no właśnie nie wiem.. chyba jej nie kupię...
– A z którą mamą mieszkasz?
– Z przybraną teraz, z prawdziwą to kiedyś mieszkałem, ale nie pamiętam tego, bo mnie od niej szybko zabrali. Babcia mi opowiadała... że ona dawała mi alkohol jak byłem bardzo mały... No i jeszcze, że jak miała mnie w brzuchu, to tłukła brzuchem o kant stołu, żebym urodził się martwy...
Postaliśmy tak przez chwilę cicho.
– Mimo wszystko fajnie, że się urodziliśmy i żyjemy, co nie? Niektórzy nie mogli się urodzić... – odpowiedziałam.
– Hmmm, no tak... A czy to prawda, że mamy dwa życia?
– A kto ci tak powiedział?
– Ksiądz.
– W pewnym sensie miał rację.
– I to następne życie będzie lepsze??
– Na pewno.
– To po co jest TO życie?!
Rozmowa 7:
– Wiesz Mały, mnie nikt nic nigdy w życiu nie dał – moralizuję.
– Naprawdę nic nigdy pani nie dostała???
– No... To znaczy w sensie, że na wszystko musiałam sobie ciężko zapracować.
– A to zaraz! – woła Mały i wybiega ze sklepu.
Po chwili wraca i wręcza mi... tabliczkę czekolady.
– Teraz już pani coś dostała!
– Dziękuję!
– A teraz już muszę lecieć, bo mama kazała mi być w domu o 19.00!
– No widzisz! Mama się o ciebie bardzo martwi! Chyba jednak nie jest taka zła!
– No nie jest... – śmieje się Mały.
Izabela, Niechciane dzieci: „Rozmowy z Małym”, http://notoryczna.salon24.pl/28381,index.html
Morgoth is not 'invoking' evil or calamity on Húrin and his children, he is not 'calling on' a higher power to be the agent: for he, 'Master of the fates of Arda' as he named himself to Húrin, intends to bring about the ruin of his enemy by the force of his own gigantic will. Thus he 'designs' the future of those whom he hates, and so he says to Húrin: 'Upon all whom you love my thought shall weigh as a cloud of Doom, and it shall bring them down into darkness and despair.'
The torment that he devised for Húrin was 'to see with Morgoth's eyes'. My father gave a definition of what this meant: if one were forced to look into Morgoth's eye he would 'see' (or receive in his mind from Morgoth's mind) a compellingly credible picture of events, distorted by Morgoth's bottomless malice; and if indeed any could refuse Morgoth's command, Húrin did not. This was in part, my father said, because his love of his kin and his anguished anxiety for them made him desire to learn all that he could of them, no matter what the source; and in part from pride, believing that he had defeated Morgoth in debate, and that he could 'outstare' Morgoth, or at least retain his critical reason and distinguish between fact and malice.
[Morgoth said:] 'I am the Elder King: Melkor, first and mightiest of all the Valar, who was before the world, and made it. The shadow of my purpose lies upon Arda, and all that is in it bends slowly and surely to my will. But upon all whom you love my thought shall weigh as a cloud of Doom, and it shall bring them down into darkness and despair. Wherever they go, evil shall arise. Whenever they speak, their words shall bring ill counsel. Whatsoever they do shall turn against them. They shall die without hope, cursing both life and death.'
But Húrin answered: 'Do you forget to whom you speak? Such things you spoke long ago to our fathers; but we escaped from your shadow. And now we have knowledge of you, for we have looked on the faces that have seen the Light, and heard the voices that have spoken with Manwë. Before Arda you were, but others also; and you did not make it. Neither are you the most mighty; for you have spent your strength upon yourself and wasted it in your own emptiness. No more are you now than an escaped thrall of the Valar, and their chain still awaits you.'
'You have learned the lessons of your masters by rote,' said Morgoth. 'But such childish lore will not help you, now they are all fled away.'
'This last then I will say to you, thrall Morgoth,' said Húrin, 'and it comes not from the lore of the Eldar, but is put into my heart in this hour. You are not the Lord of Men, and shall not be, though all Aida and Menel fall in your dominion. Beyond the Circles of the World you shall not pursue those who refuse you.'
'Beyond the Circles of the World I will not pursue them,' said Morgoth. 'For beyond the Circles of the World there is Nothing. But within them they shall not escape me, until they enter into Nothing.'
'You lie,' said Húrin.
'You shall see and you shall confess that I do not lie,' said Morgoth. And taking Húrin back to Angband he set him in a chair of stone upon a high place of Thangorodrim, from which he could see afar the land of Hithlum in the west and the lands of Beleriand in the south. There he was bound by the power of Morgoth; and Morgoth standing beside him cursed him again and set his power upon him, so that he could not move from that place, nor die, until Morgoth should release him.
'Sit now there,' said Morgoth, 'and look out upon the lands where evil and despair shall come upon those whom you have delivered to me. For you have dared to mock me, and have questioned the power of Melkor, Master of the fates of Arda. Therefore with my eyes you shall see, and with my ears you shall hear, and nothing shall be hidden from you.'
Now when Túrin learned from Finduilas of what had passed, he was wrathful, and he said to Gwindor: 'In love I hold you for rescue and safe-keeping. But now you have done ill to me, friend, to betray my right name, and call down my doom upon me, from which I would lie hid.'
But Gwindor answered: 'The doom lies in yourself, not in your name.'
J.R.R. Tolkien & Christopher Tolkien, The Children of Húrin, 2007
Schoppe był coraz bardziej zdenerwowany, to się dawało wyczuć.
– Nawet słowo „ciąża” nie przechodzi panu przez usta! – krzyknął cienko.
– Hm? – zdziwił się dziadek. – Ależ przechodzi, i to gładko. Ciąża. Ciąża. Widzisz?
Babcia omal nie roześmiała się w głos. Józinek mógłby się założyć, że ona teraz wbija sobie paznokcie w przedramię – już dawno zauważył, że zawsze tak robiła, kiedy trzeba było koniecznie zachować powagę.
– Natomiast – ciągnął dziadek, a po jego minie widać było, że się rozeźlił – z pewnym trudem przechodzi mi przez usta zwrot „ciąża mojej wnuczki”. Zwłaszcza gdy go uzupełnię określeniem „nieślubna”. Ale to pewnie dlatego, że jestem taki staroświecki.
– Chyba jesteś – wtrąciła Babi. – Dzisiaj wiele jest samotnych matek, które dzielnie sobie radzą, skoro nie mogą liczyć na pomoc ze strony swoich mężczyzn.
– ...a jeszcze trudniej przechodzi mi przez usta – dziadek nie dawał się sprowadzić z raz obranego szlaku – taka oto fraza: „nieślubna ciąża mojej wnuczki, której zaufanie zostało dotkliwie zawiedzione”.
– Ja niczego nie zawodziłem! – zakrzyknął nerwowo Fryderyk. – Odwrotnie! To Róża mnie nie uprzedziła, że może zajść w ciążę!
– Ta możność nie należy do szczególnie wyjątkowych w świecie kobiet, o ile mi wiadomo – odrzekł na to Ignacy Borejko, sztywno i z godnością. – Przy dopełnieniu, rzecz jasna, pewnych niezbędnych warunków.
Babcia zacisnęła mocno usta i roziskrzonym wzrokiem spojrzała w sufit.
– A jeśli mowa o słowach, których tu się nie używa – atakował dalej Fryderyk Schoppe – to wspomnę o słowie „seks”.
– Już jest obowiązkowe? – zainteresowała się babcia.
– ...Może gdyby częściej się tego słowa używało w domu Róży, nie byłoby teraz tej niespodzianki!
– Czy sugerujesz – zapytał dziadek lodowato – że owa niespodzianka spotkała cię dlatego, że nie dość często używamy tu słowa „seks”? Mój Fryderyku, przyczyną ciąży, jak uczy biologia, nie jest niedostatek określonych słów, lecz zgoła co innego.
Słowna szermierka była specjalnością dziadka. Schoppe został zapędzony w sam róg planszy. Umilkł jak idiota.
Dziadek natychmiast dostrzegł swą przewagę i wykorzystał ją bez ociągania.
– Dlaczego mielibyśmy – zastanawiał się dalej z wyraźną przyjemnością – chodzić po domu, i to przy gościach, wypowiadając słowo „seks”? – w dodatku częściej niż dotąd? Co właściwie kryje się pod tym określeniem – czy życie płciowe homo sapiens? Jeśli tak, to, nie trudząc się bynajmniej nazywaniem rzeczy po imieniu, zyskaliśmy w tej dziedzinie życia wiele dobrego: nie tylko trwale nas uszczęśliwiło, ale i poważnie wzbogaciło. Mamy cztery córki i dziewięcioro wnucząt, a teraz urodzi nam się pierwsze prawnuczę. To będzie wielka radość.
– Małe dzieci tak ślicznie pachną – przypomniała sobie babcia.
– Lecz oczywiście, nasza satysfakcja nie manifestuje się na co dzień bezustannym wypowiadaniem słowa „seks” – kontynuował dziadek ku wyraźnej uciesze babci. – Czytałem, że im częściej ktoś wypowiada słowo „seks” lub jego synonimy, czy też określenia tematycznie zbliżone, tym więcej wzbudza wątpliwości; obsesyjne nawracanie do tego tematu świadczy bowiem najczęściej – a potwierdzi ci to każdy lekarz – o dotkliwym niedosycie w tej dziedzinie.
Babcia miała spiżową twarz i dłoń zaciśniętą na przedramieniu.
– Media – rozpędzał się dziadek – nadużywają dzisiaj twojego ulubionego słowa, zaspokajając gusta masowej publiczności, co jak zwykle przekłada się na czysty zysk. Lecz, Fryderyku, życie płciowe, wbrew powszechnej opinii prostaków, nie jest jedynym ani nawet najważniejszym celem naszego bytowania na tym globie. Nie będę rozwijał tego nowego wątku, bo zabrnęlibyśmy zbyt daleko w filozofię, dodam jednak, że jeśli mielibyśmy w tym domu potrzebę częstszego nazywania tego, co nas łączy, używalibyśmy raczej słowa „miłość”. Lecz, naszym zdaniem, dyskrecja jest jedną z oznak dobrego wychowania i miłą zaletą, zwłaszcza w tej materii, którą poruszyłeś. – Spojrzał spod oka na Fryderyka Schoppe i dorzucił: – Choć chętnie przyznaję, że nie wszyscy na świecie są tego zdania.
Schoppe milczał, zmiażdżony.
Józinek był szczerze dumny ze swego dziadka: puścił on tekst może przydługi, ale za to skuteczny. Potęga wymowy! – to jednak jest coś. Miło było popatrzeć na jej efekty.
Ale to jeszcze nie był koniec.
– Nie byłeś przesadnie entuzjastyczny, gdy ci Róża wyjawiła swą nowinę – prawda, młody przyjacielu? – zapytał dziadek po okresie dźwięczącej w uszach ciszy.
Amant Róży momentalnie ożył.
– Entuzjastyczny? – krzyknął. – Czy byłem entuzjastyczny?! Właśnie przyznano mi stypendium w Stanach! Zrobiłem dwa lata studiów w rok i co?! – miałbym teraz to wszystko poświęcić?! Przecież ja nawet nie zarabiam! Mieszkam kątem u rodziców, w bloku! Nie mam teraz czasu i możliwości na zakładanie rodziny.
– Mój drogi – wkroczyła babcia. – Jeszcze tego nie rozumiesz, ale ty już ją założyłeś. Nie ożenisz się z Różą, wyjedziesz do Stanów, lecz cóż z tego? – twoja rodzina i tak będzie na świecie.
Małgorzata Musierowicz, Język Trolli, Łódź 2004, s. 179-182
[...] największym wrogiem małżeństwa są oczekiwania, jakie narzeczeni z nim wiążą. Ktoś mógłby zapytać: jak to? Czy nie wolno mi mieć żadnych oczekiwań? Wolno, oczywiście! Problemem jest, czy są warunki, aby te oczekiwania zostały spełnione. Tymczasem oczekiwania bardzo często są budowane na wyobrażeniach, które nie mają odniesienia w rzeczywistości.
Człowiek zawsze jakieś oczekiwania ma. Rzecz w tym, że w pojęciu oczekiwania nie mieści się osobisty wysiłek, aby te oczekiwania się spełniły.
Nie chcę dawać rad. Po prostu mam prośbę. Pomyślcie o waszych dzieciach. Pamiętajcie, że będą się one uczyły czwartego przykazania! Warto sobie uświadamiać, że chłopak jest możliwym ojcem i że jego dzieci będą miały takiego ojca, jakim jest on dziś chłopakiem. Dziewczyna jest możliwą matką. Jej dzieci będą miały taką matkę, jaką jest ona dziewczyną. Wszystko, co dziś robicie, robicie na rachunek swoich dzieci. Czy będą mogły być z was dumne? Proszę, byście tak się zachowywali, by mogło to być wspaniałą drogą dla waszych dzieci.
Chęci to za mało, Rozmowa z o. Karolem Meissnerem OSB, http://www.opoka.org.pl/biblioteka/Z/ZR/km_zareczyny.html
_______
People think they know what they want but they generally dont. Sometimes if they're lucky they'll get it anyways. Me I was always lucky. My whole life. I wouldnt be here otherwise. Scrapes I been in. But the day I seen her [my wife] come out of Kerr's Mercantile and cross the street and she passed me and I tipped my hat to her and got just almost a smile back, that was the luckiest.
People complain about the bad things that happen to em that they dont deserve but they seldom mention the good. About what they done to deserve them things. I dont recall that I ever give the good Lord all that much cause to smile on me. But he did.
Loretta told me that she had heard on the radio about some percentage of the children in this country bein raised by their grandparents. I forget what it was. Pretty high, I thought. Parents wouldnt raise em. We talked about that. What we thought was that when the next generation come along and they dont want to raise their children neither then who is goin to do it? Their own parents will be the only grandparents around and they wouldnt even raise them.
Here a year or two back me and Loretta went to a conference in Corpus Christi and I got set next to this woman, she was the wife of somebody or other. And she kept talkin about the right wing this and the right wing that. I aint even sure what she meant by it. The people I know are mostly just common people. Common as dirt, as the sayin goes. I told her that and she looked at me funny. She thought I was sayin somethin bad about em, but of course that's a high compliment in my part of the world. She kept on, kept on. Finally told me, said: I dont like the way this country is headed. I want my granddaughter to be able to have an abortion. And I said well mam I dont think you got any worries about the way the country is headed. The way I see it goin I dont have much doubt but what she'll be able to have an abortion. I'm goin to say that not only will she be able to have an abortion, she'll be able to have you put to sleep. Which pretty much ended the conversation.
I think if you were Satan and you were settin around tryin to think up somethin that would just bring the human race to its knees what you would probably come up with is narcotics. Maybe he did. I told that to somebody at breakfast the other mornin and they asked me if I believed in Satan. I said Well that aint the point. And they said I know but do you? I had to think about that. I guess as a boy I did. Come the middle years my belief I reckon had waned somewhat. Now I'm startin to lean back the other way. He explains a lot of things that otherwise dont have no explanation. Or not to me they dont.
These old people I talk to, if you could of told em that there would be people on the streets of our Texas towns with green hair and bones in their noses speakin a language they couldnt even understand, well, they just flat out wouldnt of believed you. But what if you'd of told em it was their own grandchildren? Well, all of that is signs and wonders but it dont tell you how it got that way. And it dont tell you nothin about how it's fixin to get, neither.
Where you went out the back door of that house there was a stone water trough in the weeds by the side of the house. A galvanized pipe come off the roof and the trough stayed pretty much full and I remember stoppin there one time and squattin down and lookin at it and I got to thinkin about it. I dont know how long it had been there. A hundred years. Two hundred. You could see the chisel marks in the stone. It was hewed out of solid rock and it was about six foot long and maybe a foot and a half wide and about that deep. Just chiseled out of the rock. And I got to thinkin about the man that done that. That country had not had a time of peace much of any length at all that I knew of. I've read a little of the history of it since and I aint sure it ever had one. But this man had set down with a hammer and chisel and carved out a stone water trough to last ten thousand years. Why was that? What was it that he had faith in? It wasnt that nothin would change. Which is what you might think, I suppose. He had to know bettern that. I've thought about it a good deal. I thought about it after I left there with that house blown to pieces. I'm goin to say that water trough is there yet. It would of took somethin to move it, I can tell you that. So I think about him settin there with his hammer and his chisel, maybe just a hour or two after supper, I dont know. And I have to say that the only thing I can think is that there was some sort of promise in his heart. And I dont have no intentions of carvin a stone water trough. But I would like to be able to make that kind of promise. I think that's what I would like most of all.
Cormac McCarthy, No Country For Old Men, 2005
_______
Let me begin with the definition of a state. What must an agent be able to do to qualify as a state? This agent must be able to insist that all conflicts among the inhabitants of a given territory be brought to him for ultimate decision-making or be subject to his final review. In particular, this agent must be able to insist that all conflicts involving himself be adjudicated by him or his agent. And implied in the power to exclude all others from acting as ultimate judge, as the second defining characteristic of a state, is the agent's power to tax: to unilaterally determine the price that justice seekers must pay for his services.
The market demand for intellectual services is not exactly high and stable. Intellectuals would be at the mercy of the fleeting values of the masses, and the masses are uninterested in intellectual-philosophical concerns. The state, on the other hand, can accommodate the intellectuals' typically over-inflated egos and offer them a warm, secure, and permanent berth in its apparatus.
However, it is not sufficient that you employ just some intellectuals. You must essentially employ them all, even the ones who work in areas far removed from those that you are primarily concerned with: that is philosophy, the social sciences and the humanities. For even intellectuals working in mathematics or the natural sciences, for instance, can obviously think for themselves and so become potentially dangerous. It is thus important that you secure also their loyalty to the state. Put differently: you must become a monopolist. And this is best achieved if all educational institutions, from kindergarten to universities, are brought under state control and all teaching and researching personnel is state-certified.
But what if the people do not want to become educated? For this, education must be made compulsory; and in order to subject the people to state-controlled education for as long as possible, everyone must be declared equally educable.
The overwhelming majority of state supporters are not philosophical statists, i.e., because they have thought about the matter. Most people do not think much about anything philosophical. They go about their daily lives, and that is it. So most support stems from the mere fact that a state exists, and has always existed as far as one can remember (and that is typically not farther away than one's own lifetime). That is, the greatest achievement of the statist intellectuals is the fact that they have cultivated the masses' natural intellectual laziness (or incapacity) and never allowed for the subject to come up for serious discussion. The state is considered as an unquestionable part of the social fabric.
The first and foremost task of the intellectual anti-intellectuals, then, is to counter this dogmatic slumber of the masses by offering a precise definition of the state, as I have done at the outset, and then to ask if there is not something truly remarkable, odd, strange, awkward, ridiculous, indeed ludicrous about an institution such as this. I am confident that such simple, definitional work will produce some serious doubt regarding an institution that one previously had been taken for granted.
Assume a group of people, aware of the possibility of conflicts; and then someone proposes, as a solution to this eternal human problem, that he (someone) be made the ultimate arbiter in any such case of conflict, including those conflicts in which he is involved. I am confident that he will be considered either a joker or mentally unstable and yet this is precisely what all statists propose.
Hans-Hermann Hoppe, Reflections on the Origin and the Stability of the State, http://www.lewrockwell.com/hoppe/hoppe18.html
_______
[T]he United States is already a police state. Every state law, no matter how petty or important, has as its final punishment your imprisonment or death – should you decide to resist it to the bitter end. This is true of all states, everywhere, at any time.
If a state cannot convince its subject population to comply with its laws, it must initiate violence to enforce its will. The failure to use force will ultimately lead to the breakup of even the most monolithic state.
The reason that I argue that "every state is a police state" is that it is inherently the nature of the state to establish a compulsory monopoly of defense services over a given geographic area. Property owners who prefer no protection, or prefer to protect themselves, or prefer to hire other protective agencies are not allowed to do so. It is also in the nature of the state to obtain its revenues from taxation – a compulsory levy on the inhabitants of its territory. Every state depends on taxation to finance itself. If you don't pay your taxes you will be imprisoned and/or your property will be confiscated.
All you need to know about states is that every state is a police state. Some have more edicts than others; some have fewer – but they all have laws that you must obey or suffer the consequences.
Even the most benign states violate the rights of peaceful people to be left alone. Even if there is no income tax, there are import and excise duties, sales and use taxes, and property taxes. If you want to opt out, you can't unless you want to face the barrel-end of a gun. If you birth your children at home, the state wants to get involved. You are required to register their births. If you want to erect a building dedicated to your religion or your business you are required to get a building permit. If you want to homeschool your children you are required to report to governmental authorities.
. . . common sense and experience teach that if one takes care of the means that the end will take care of itself. The only way to avoid the police state is not having a state at all.
Carl Watner, Every State a Police State, http://www.voluntaryist.com/forthcoming/policestate.php
_______
Mały ma 11 lat, ale wygląda na 9. Pierwszy raz pojawił się półtora roku temu. Przychodził do sklepu napraszając się o ulotki do rozdawania za pieniądze. Najczęściej zarabiał myjąc szyby, trzepiąc dywaniki samochodowe albo sprzedając jagody. Pewnego dnia zaczęliśmy rozmawiać.
Rozmowa 3:
– Aaaa, miałem tu u pani kupić coś na walentynki mojej jednej mamie, ale kupiłem już takie serce co się składa i białą różę. A drugiej mamie to chyba... no właśnie nie wiem.. chyba jej nie kupię...
– A z którą mamą mieszkasz?
– Z przybraną teraz, z prawdziwą to kiedyś mieszkałem, ale nie pamiętam tego, bo mnie od niej szybko zabrali. Babcia mi opowiadała... że ona dawała mi alkohol jak byłem bardzo mały... No i jeszcze, że jak miała mnie w brzuchu, to tłukła brzuchem o kant stołu, żebym urodził się martwy...
Postaliśmy tak przez chwilę cicho.
– Mimo wszystko fajnie, że się urodziliśmy i żyjemy, co nie? Niektórzy nie mogli się urodzić... – odpowiedziałam.
– Hmmm, no tak... A czy to prawda, że mamy dwa życia?
– A kto ci tak powiedział?
– Ksiądz.
– W pewnym sensie miał rację.
– I to następne życie będzie lepsze??
– Na pewno.
– To po co jest TO życie?!
Rozmowa 7:
– Wiesz Mały, mnie nikt nic nigdy w życiu nie dał – moralizuję.
– Naprawdę nic nigdy pani nie dostała???
– No... To znaczy w sensie, że na wszystko musiałam sobie ciężko zapracować.
– A to zaraz! – woła Mały i wybiega ze sklepu.
Po chwili wraca i wręcza mi... tabliczkę czekolady.
– Teraz już pani coś dostała!
– Dziękuję!
– A teraz już muszę lecieć, bo mama kazała mi być w domu o 19.00!
– No widzisz! Mama się o ciebie bardzo martwi! Chyba jednak nie jest taka zła!
– No nie jest... – śmieje się Mały.
Izabela, Niechciane dzieci: „Rozmowy z Małym”, http://notoryczna.salon24.pl/28381,index.html
_______
Morgoth is not 'invoking' evil or calamity on Húrin and his children, he is not 'calling on' a higher power to be the agent: for he, 'Master of the fates of Arda' as he named himself to Húrin, intends to bring about the ruin of his enemy by the force of his own gigantic will. Thus he 'designs' the future of those whom he hates, and so he says to Húrin: 'Upon all whom you love my thought shall weigh as a cloud of Doom, and it shall bring them down into darkness and despair.'
The torment that he devised for Húrin was 'to see with Morgoth's eyes'. My father gave a definition of what this meant: if one were forced to look into Morgoth's eye he would 'see' (or receive in his mind from Morgoth's mind) a compellingly credible picture of events, distorted by Morgoth's bottomless malice; and if indeed any could refuse Morgoth's command, Húrin did not. This was in part, my father said, because his love of his kin and his anguished anxiety for them made him desire to learn all that he could of them, no matter what the source; and in part from pride, believing that he had defeated Morgoth in debate, and that he could 'outstare' Morgoth, or at least retain his critical reason and distinguish between fact and malice.
[Morgoth said:] 'I am the Elder King: Melkor, first and mightiest of all the Valar, who was before the world, and made it. The shadow of my purpose lies upon Arda, and all that is in it bends slowly and surely to my will. But upon all whom you love my thought shall weigh as a cloud of Doom, and it shall bring them down into darkness and despair. Wherever they go, evil shall arise. Whenever they speak, their words shall bring ill counsel. Whatsoever they do shall turn against them. They shall die without hope, cursing both life and death.'
But Húrin answered: 'Do you forget to whom you speak? Such things you spoke long ago to our fathers; but we escaped from your shadow. And now we have knowledge of you, for we have looked on the faces that have seen the Light, and heard the voices that have spoken with Manwë. Before Arda you were, but others also; and you did not make it. Neither are you the most mighty; for you have spent your strength upon yourself and wasted it in your own emptiness. No more are you now than an escaped thrall of the Valar, and their chain still awaits you.'
'You have learned the lessons of your masters by rote,' said Morgoth. 'But such childish lore will not help you, now they are all fled away.'
'This last then I will say to you, thrall Morgoth,' said Húrin, 'and it comes not from the lore of the Eldar, but is put into my heart in this hour. You are not the Lord of Men, and shall not be, though all Aida and Menel fall in your dominion. Beyond the Circles of the World you shall not pursue those who refuse you.'
'Beyond the Circles of the World I will not pursue them,' said Morgoth. 'For beyond the Circles of the World there is Nothing. But within them they shall not escape me, until they enter into Nothing.'
'You lie,' said Húrin.
'You shall see and you shall confess that I do not lie,' said Morgoth. And taking Húrin back to Angband he set him in a chair of stone upon a high place of Thangorodrim, from which he could see afar the land of Hithlum in the west and the lands of Beleriand in the south. There he was bound by the power of Morgoth; and Morgoth standing beside him cursed him again and set his power upon him, so that he could not move from that place, nor die, until Morgoth should release him.
'Sit now there,' said Morgoth, 'and look out upon the lands where evil and despair shall come upon those whom you have delivered to me. For you have dared to mock me, and have questioned the power of Melkor, Master of the fates of Arda. Therefore with my eyes you shall see, and with my ears you shall hear, and nothing shall be hidden from you.'
Now when Túrin learned from Finduilas of what had passed, he was wrathful, and he said to Gwindor: 'In love I hold you for rescue and safe-keeping. But now you have done ill to me, friend, to betray my right name, and call down my doom upon me, from which I would lie hid.'
But Gwindor answered: 'The doom lies in yourself, not in your name.'
J.R.R. Tolkien & Christopher Tolkien, The Children of Húrin, 2007
_______
Schoppe był coraz bardziej zdenerwowany, to się dawało wyczuć.
– Nawet słowo „ciąża” nie przechodzi panu przez usta! – krzyknął cienko.
– Hm? – zdziwił się dziadek. – Ależ przechodzi, i to gładko. Ciąża. Ciąża. Widzisz?
Babcia omal nie roześmiała się w głos. Józinek mógłby się założyć, że ona teraz wbija sobie paznokcie w przedramię – już dawno zauważył, że zawsze tak robiła, kiedy trzeba było koniecznie zachować powagę.
– Natomiast – ciągnął dziadek, a po jego minie widać było, że się rozeźlił – z pewnym trudem przechodzi mi przez usta zwrot „ciąża mojej wnuczki”. Zwłaszcza gdy go uzupełnię określeniem „nieślubna”. Ale to pewnie dlatego, że jestem taki staroświecki.
– Chyba jesteś – wtrąciła Babi. – Dzisiaj wiele jest samotnych matek, które dzielnie sobie radzą, skoro nie mogą liczyć na pomoc ze strony swoich mężczyzn.
– ...a jeszcze trudniej przechodzi mi przez usta – dziadek nie dawał się sprowadzić z raz obranego szlaku – taka oto fraza: „nieślubna ciąża mojej wnuczki, której zaufanie zostało dotkliwie zawiedzione”.
– Ja niczego nie zawodziłem! – zakrzyknął nerwowo Fryderyk. – Odwrotnie! To Róża mnie nie uprzedziła, że może zajść w ciążę!
– Ta możność nie należy do szczególnie wyjątkowych w świecie kobiet, o ile mi wiadomo – odrzekł na to Ignacy Borejko, sztywno i z godnością. – Przy dopełnieniu, rzecz jasna, pewnych niezbędnych warunków.
Babcia zacisnęła mocno usta i roziskrzonym wzrokiem spojrzała w sufit.
– A jeśli mowa o słowach, których tu się nie używa – atakował dalej Fryderyk Schoppe – to wspomnę o słowie „seks”.
– Już jest obowiązkowe? – zainteresowała się babcia.
– ...Może gdyby częściej się tego słowa używało w domu Róży, nie byłoby teraz tej niespodzianki!
– Czy sugerujesz – zapytał dziadek lodowato – że owa niespodzianka spotkała cię dlatego, że nie dość często używamy tu słowa „seks”? Mój Fryderyku, przyczyną ciąży, jak uczy biologia, nie jest niedostatek określonych słów, lecz zgoła co innego.
Słowna szermierka była specjalnością dziadka. Schoppe został zapędzony w sam róg planszy. Umilkł jak idiota.
Dziadek natychmiast dostrzegł swą przewagę i wykorzystał ją bez ociągania.
– Dlaczego mielibyśmy – zastanawiał się dalej z wyraźną przyjemnością – chodzić po domu, i to przy gościach, wypowiadając słowo „seks”? – w dodatku częściej niż dotąd? Co właściwie kryje się pod tym określeniem – czy życie płciowe homo sapiens? Jeśli tak, to, nie trudząc się bynajmniej nazywaniem rzeczy po imieniu, zyskaliśmy w tej dziedzinie życia wiele dobrego: nie tylko trwale nas uszczęśliwiło, ale i poważnie wzbogaciło. Mamy cztery córki i dziewięcioro wnucząt, a teraz urodzi nam się pierwsze prawnuczę. To będzie wielka radość.
– Małe dzieci tak ślicznie pachną – przypomniała sobie babcia.
– Lecz oczywiście, nasza satysfakcja nie manifestuje się na co dzień bezustannym wypowiadaniem słowa „seks” – kontynuował dziadek ku wyraźnej uciesze babci. – Czytałem, że im częściej ktoś wypowiada słowo „seks” lub jego synonimy, czy też określenia tematycznie zbliżone, tym więcej wzbudza wątpliwości; obsesyjne nawracanie do tego tematu świadczy bowiem najczęściej – a potwierdzi ci to każdy lekarz – o dotkliwym niedosycie w tej dziedzinie.
Babcia miała spiżową twarz i dłoń zaciśniętą na przedramieniu.
– Media – rozpędzał się dziadek – nadużywają dzisiaj twojego ulubionego słowa, zaspokajając gusta masowej publiczności, co jak zwykle przekłada się na czysty zysk. Lecz, Fryderyku, życie płciowe, wbrew powszechnej opinii prostaków, nie jest jedynym ani nawet najważniejszym celem naszego bytowania na tym globie. Nie będę rozwijał tego nowego wątku, bo zabrnęlibyśmy zbyt daleko w filozofię, dodam jednak, że jeśli mielibyśmy w tym domu potrzebę częstszego nazywania tego, co nas łączy, używalibyśmy raczej słowa „miłość”. Lecz, naszym zdaniem, dyskrecja jest jedną z oznak dobrego wychowania i miłą zaletą, zwłaszcza w tej materii, którą poruszyłeś. – Spojrzał spod oka na Fryderyka Schoppe i dorzucił: – Choć chętnie przyznaję, że nie wszyscy na świecie są tego zdania.
Schoppe milczał, zmiażdżony.
Józinek był szczerze dumny ze swego dziadka: puścił on tekst może przydługi, ale za to skuteczny. Potęga wymowy! – to jednak jest coś. Miło było popatrzeć na jej efekty.
Ale to jeszcze nie był koniec.
– Nie byłeś przesadnie entuzjastyczny, gdy ci Róża wyjawiła swą nowinę – prawda, młody przyjacielu? – zapytał dziadek po okresie dźwięczącej w uszach ciszy.
Amant Róży momentalnie ożył.
– Entuzjastyczny? – krzyknął. – Czy byłem entuzjastyczny?! Właśnie przyznano mi stypendium w Stanach! Zrobiłem dwa lata studiów w rok i co?! – miałbym teraz to wszystko poświęcić?! Przecież ja nawet nie zarabiam! Mieszkam kątem u rodziców, w bloku! Nie mam teraz czasu i możliwości na zakładanie rodziny.
– Mój drogi – wkroczyła babcia. – Jeszcze tego nie rozumiesz, ale ty już ją założyłeś. Nie ożenisz się z Różą, wyjedziesz do Stanów, lecz cóż z tego? – twoja rodzina i tak będzie na świecie.
Małgorzata Musierowicz, Język Trolli, Łódź 2004, s. 179-182
Posts
No comments:
Post a Comment